خانه موزه مقدم

Love is in the air 💙
زندگی با تمام اصالتش اینجا جاریست 🩵

این خانه موزه در آغاز، عمارتی بزرگ و مجلل و محل سکونت خاندان محمدتقی خان احتساب‌الملک از صاحب‌منصبان مشهور دربار قاجاریان و رئیس ادارهٔ احتسابیهٔ (شهرداری) تهران و وزیر مختار ایران در برن سوئیس،[۳] بوده که بعدها در اختیار فرزندش، محسن مقدم، استاد باستان‌شناسی دانشگاه تهران قرار می‌گیرد. او به همراه همسرش، سلما کویومجیان در خانهٔ پدری خود در تهران ساکن شد. محسن مقدم و سلما که زادهٔ بلغارستان و رئیس کتابخانه موزه ملی ایران بود،[۴] در کنار فعالیت‌های علمی، آثار و اشیاء فراوانی را با هدف حفظ میراث فرهنگی و تاریخی ایران گردآوری کردند.[۵]

محسن مقدم بسیاری از آثار ارزشمند جمع‌آوری شده مانند کاشی، قطعات سنگی تراشیده شده و غیره را با الهام از فضاهای سنتی ـ تاریخی به نحو چشمگیری در جای جای این عمارت قدیمی نصب کرد و برخی دیگر مانند کلکسیون پارچه، چپق و وافور و قلیان، سفالینه، شیشه، تابلو نقاشی، مسکوکات، مُهرها و اسناد تاریخی و غیره را با نظم و ترتیب خاصی در خانه پدری نگهداری نموده‌است.[۶] خانهٔ احتساب‌الملک یکی از یادگارهای تهران قدیم است که اکنون به موزه تبدیل شده‌است. این خانه در سال ۱۳۵۱ از سوی محسن مقدم پسر احتساب‌الملک به دانشگاه تهران اهدا شد.[۳] محسن مقدم در سال ۱۳۶۶ ه‍.ش درگذشت و پس از مرگِ همسرش سلما، در سال ۱۳۶۹ ه‍. ش، تولیت موزه مقدم در اختیار مستقیم دانشگاه تهران قرار گرفت.[۶]

عمارت خانه مقدم مربوط به اواخر دورهٔ قاجار است و در تهران، در ضلع شمالی خیابان امام خمینی (سپه)، خیابان شیخ هادی واقع شده‌است. این اثر در تاریخ ۲۰ آذر ۱۳۷۹ با شمارهٔ ثبت ۲۹۲۹ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است.[۷]

محسن مقدم از بنیان‌گذاران دانشکدهٔ هنرهای زیبای دانشگاه تهران و استاد ممتاز این دانشگاه بود. نشان دانشگاه تهران (آرم دانشگاه) را که با الهام از تاریخ و فرهنگ کهن ایران طراحی کرده‌است، علی‌رغم همهٔ تحولات دهه‌های اخیر، هنوز هم بر سردر دانشگاه باقی است. او اولین ایرانی است که به دریافت نشان لژیون دو نور با درجهٔ «اوفیسیه» از طرف شارل دو گل رئیس‌جمهور فرانسه مفتخر شده‌است.[۸]

.
خانه و موزه ی مقدم؛
این خانه محل سکونت خاندان محمدتقی خان احتساب الملک از صاحب‌منصبان مشهور دربار قاجار بوده است. سپس  در اختیار دکتر محسن مقدم، استاد باستان‌شناسی دانشگاه تهران و همسر فرانسوی‌اش سلما، قرار می‌گیرد.
این خانه لقب زیباترین و باارزش‌ترین خانه جهان را از دید بسیاری از نویسندگان و بازدیدکنندگان گرفته است. در طراحی و ساخت این خانه به اصول معماری ایرانی مانند حوض ایرانی‌، شیشه رنگی ایرانی و اصول فضاسازی باغ ایرانی توجه شده است.
محسن‌مقدم، پس از اتمام تحصیلات خود در رشته‌های نقاشی، تاریخ هنر و باستان‌شناسی در سال۱۳۱۵به ایران بازگشت و به‌همراه همسر فرانسوی خود در خانه پدری  ساکن شد و در کنار فعالیت‌های علمی به گردآوری آثار و اشیای تاریخی و فرهنگی پرداخت.
استاد مقدم بسیاری از آثار ارزشمند جمع‌آوری شده مانند کاشی، قطعات سنگی تراشیده و... را با الهام از فضاهای سنتی تاریخی به‌نحو چشمگیری در جای‌جای این عمارت قدیمی نصب کرد. برخی دیگر را مانند کلکسیون پارچه، چپق و قلیان، سفالینه، شیشه، تابلو نقاشی، مسکوکات، مهرها و اسناد تاریخی و غیره را با نظم و ترتیب خاصی در خانه پدری نگه داشت.
سال۱۳۵۱، زنده‌یاد استاد مقدم با توجه به علاقه وافرش به علم، تاریخ و هنر، خانه پدری خود را به‌همراه آثار نفیس گردآوری شده وقف دانشگاه تهران کرد. استاد محسن مقدم در سال۱۳۶۶دارفانی را وداع گفت و پس از مرگ همسر ایشان در سال۱۳۶۹، تولیت موزه مقدم در اختیار مستقیم دانشگاه تهران قرار گرفت.

📌آدرس: تهران، خیابان امام خمينی، بعد از خیابان شیخ هادی

Moghadam House and Museum;
This house was the residence of the family of Mohammad Taqi Khan, a famous official of the Qajar court. Then it will be in the possession of Dr. Mohsen Moghadam, professor of archeology at Tehran University, and his French wife Salma.
This house has been called the most beautiful and valuable house in the world by many writers and visitors. In the design and construction of this house, attention has been paid to the principles of Iranian architecture, such as Iranian ponds, Iranian colored glass, and principles of Iranian garden design.

خانه موزه مقدم، یکی از زیباترین جاهای دیدنی تهران است. این خانه در دل یکی از خیابان‌های قدیمی پایتخت قرارگرفته و گشت‌وگذار در آن یکی از لذت‌بخش‌ترین کارهاست. بدون‌شک باشکوه‌ترین عمارت‌های پایتخت است.اگر از قبل از محل این موزه آگاه نباشید، اصلا فکر نمی‌کنید چنین بنایی آنجا وجود دارد. همه ساختمان‌های اطراف آن از معماری معمولی و نسبتا جدیدی برخوردار هستند؛ اما به درب ورودی موزه که می‌رسید همه چیز عوض می‌شود. با ورود به خانه، اولین چیزی که توجه شما را در این خانه جلب خواهد کرد حوض و شمعدانی‌ها و استفاده بسیار زیاد، مناسب و زیبا از رنگ‌های شاد مانند فیروزه‌ای، آبی آسمانی و بنفش است.

یک خانه با کلاس و بسیار زیبا که توسط انسان های ظریف و زیبایی ساخته شده.
برای من چند تا چیز خیلی پررنگ بود.
۱. وجود گیاه های بسیار متنوع از اقصی نقاط جهان
۲. خراب کردن طرحواره های هنرمندانه دیوار عمارت بخاطر وجود نیپل
۳. پدر جد بازی حکم که اسمش گنجفه بوده.
۴. داداش آقا محسن مقدم که یه نقاشی عالی ازش وجود داشت و متاسفانه در جوانی طی حادثه ای فوت شده
۵. کار بی وقفه محسن مقدم و سلما همسرش که چقدر برای ایران زحمت کشیدن در چند ده پست مختلف
۶. علامت قبایل بدوی در جنگ ها
۷. ابزار کنکاش بسیار خفن
و ۸. طرح بته جقه یکی از قسمت های حیاط با چمن و سنگ.

خونه‌ای با قدمت نزدیک به ۱۰۰ سال که در دوره قاجار توسط یکی از بزرگان قاجار ساخته شد و بعد هم به فرزندش محسن رسید.
محسن و همسرش این خونه رو به سلیقه خودشون بازسازی کردن و از ابتدای ازدواج تا فوتشون همینجا ساکن بودن‌.
خونه بسیار زیباست و کلکسیون شخصی بزرگیه از انواع آثار هنری و تاریخی. معماری سنتی، گچبری‌ها و کاشی‌کاریهای دل‌انگیز و انواع آثار هنری از نقاشی تا عکس و ... رو می‌شه توی این خونه دید که توسط خود دکتر مقدم جمع‌آوری شده و در جای‌جای خونه به کار گرفته شده. حیاط خونه بسیار زیباست و پر از انواع درخت انار و پرتقال و.‌‌.‌. که به دست این زوج خوش ذوق کاشته شده. باغچه‌ای به سبک ژاپنی با حوضچه‌ای کوچیک و انواع گل‌های چشم‌نواز هم از دیگر زیبایی‌های حیاط این خونه‌ست.
جدای از زیبایی‌های بصری این خونه آرامش و حال خوبی داره که به نظرم از آرامش و عشقی میاد که بین این زوج بوده و به این خونه حال و هوایی جادویی و دلپذیر داده. وسط شلوغی‌های خیابون توپخونه و شلوغی‌های زندگی تماشای این خونه لحظاتي آرامش رو بهتون هدیه خواهد داد.
پ.ن: حتما زندگی دکتر مقدم و همسرش رو که توی بخش‌های مختلف موزه نوشته شده بخونید تا از چیزهایی که می‌بینید بیشتر لذت ببرید.

یکی از خوشگلترین و متنوع ترین خونه هایی که توی دنیا میتونید ببینین !
گوشه به گوشه اش پر از ظرافت و هنرمندی است .
واقعا زندگی کردن توی یه همچین خونه ای خیلی باید جالب باشه ، چون آدم هیچ وقت حوصله اش سر نمیره ؛)