موزه عبرت ایران

موزه عبرت تهران یکی از ساختمان‌های میدان مشق (باغ ملی) است که مخوف‌ترین شکنجه‌گاه ایران به شمار می‌رود و بازدیدکنندگان را با گوشه‌ای از تاریخ این مرزوبوم آشنا می‌کند تا درک بهتری از اتفاقات آن روزگار داشته باشند. این موزه از جمله مقاصد گردشگری سیاه محسوب می‌شود که رنج زندانیان در زیر شکنجه را روایت می‌کند و از همین نظر با سایر موزه‌های تهران تفاوت دارد. در نتیجه درست مثل گردشگری سیاه که برای تفریح و خوش‌گذرانی انجام نمی‌شود، در اینجا نیز هدف آشنایی با وقایع تلخ تاریخی است.

علاوه بر معماری مدور با راهروهای تودرتو و دالان‌های تنگ و باریک که امکان فرار از زندان را به صفر رسانده بودند، وجود نرده‌های بلند آهنی و دیوارهای بتنی و بلند، خود گواه یک بنای خوف‌انگیز و نفوذناپذیر است که بهترین جا برای شکنجه‌ زندانیان در دوره پهلوی به شمار می‌رفت. برای آشنایی هرچه بیشتر با موزه عبرت، با این مقاله همراه شوید.

ساختمان چهار طبقه ضد زلزله که در سال 1311 توسط معماران آلمانی و به دستور رضا شاه پهلوی ساخته شده استو اولین زندان مدرن ایران به شمار می‌رفت. در این موزه وضعیت زندانیان در آن زمان و نحوه‌ی شکنجه‌‌ی آنان به نمایش گذاشته شده است

موزه عبرت یا کمیته مشترک ضد خرابکاری ساواک که کار مشترک شهربانی ژاندارمری رکن ۲ ارتش و ساواک بودو بی رحم ترین و مسلط ترین افراد به این حوزه ها رو جمع آوری کرده بودن این زندان زمان رضا شاه ساخته و بازداشتگاه شهربانی بود تونلی ماشین رو از زیر زمین کاخ دادگستری تا این زندان و کاخ شهربانی تعبیه شده بود برای تردد راحت و اختصاص داشت به مبارزه با خرابکاران چریک ها و مبارزین انقلابی و مذهبی بود . بعد از انقلاب تبدیل شد به بازداشتگاه توحید که دست کمی از سابقه قبلی نداشت . وسال ۱۳۷۱ به دستور خاتمی تعطیل و به موزه تبدیل شد . زندان مخوفی که واقعا ارزش بازدید داره
کتاب در مهمانی حاجی اقا در مورد بازداشت افراد ملی مذهبی در این مکان در دهه ۷۰ شمسی هست

از اونجا که موزه گردی رو دوست دارم بازدید از این موزه که کمی متفاوت بود برام بسیار جالب بود. فضاش جوریه که انگاردر گذشته قدم میذارید، من اون حال و هوا رو حس کردم و خیلی برام جذاب بود. اینجا برای بچه ها اصلا مناسب نیست، لطفا به این موضوع دقت کنید. متاسفانه چند تا خانواده رو دیدم که با بچه های کمتر از 10 سال اومده بودن و بچه ها به شدت از فضا میترسیدن.

در مجاورت کاخ شهربانی بنا شده است و گویا راه مخفی زیر زمینی بین این دو بنا وجود داشته (نیاز به منبع). این مجموعه که اسامی توقیفگاه، زندان موقت شهربانی، زندان زنان و بعد زندان کمیتهٔ مشترک ضد خرابکاری ساواک را بر خود حمل کرده است امروز به عنوان گردشگری سیاه قرار شده که مایه عبرت باشد.(Dark Tourism)
عبرت بازدیدکننده یا مایه عبرت برای زورمندان؟
همه ی موزه ها موزی عبرت هستند. همه ی تاریخ موزه ی عبرت است .

موزه عبرت یکی از جاهای دیدنی تهران و البته کمی ترسناک و مخوف در حوالی میدان امام خمینی (ره) است. این موزه از حال ‌و روز و قایع اتفاق افتاده بر زندانیان سیاسی در زمان پهلوی یاد میکند و بازدیدکنندگان را به عمق روزهای سخت و دلهره آور میکشاند علاوه بر مجسمه چهره‌های سرشناس و زندانیان که با ظرافت زیادی طراحی و ساخته شده‌اند، وضعیت زندانیان در آن دوران و شکنجه آن‌ها به نمایش گذاشته شده است.
رضا شاه پهلوی در سال ۱۳۱۱ دستور ساخت این بنای چهار طبقه ضدزلزله را داد که در نتیجه آن معماران آلمانی ساختمانی را بنا نهادند که هیچ راه خروجی برای زندانیان باقی نمیگذاشت و اولین زندان مدرن ایران به شمار می‌رفت. در دوره‌ پهلوی دوم، این موزه در اختیار کمیته‌ مشترک ضدخرابکاری قرار گرفت که برای بازداشت و شکنجه زندانیان سیاسی استفاده می‌شد و از همین جهت، عنوان مخوف‌ترین زندان کشور را از آن خود کرد.

از چهره‌های سرشناس و معروف که تجربه زندانی شدن در این محل را داشته‌اند، می‌توان به رهبر معظم انقلاب حضرت آیت‌‌الله خامنه‌ای، آیت الله هاشمی رفسنجانی،شهید رجایی، شهید بهشتی و دیگر افراد شاخص
جالب است بدانید که راهنمایان موزه، روزگاری زندانیان این شکنجه‌گاه بوده‌اند وتجربه ی زجر در این زندان را کشیده اند و زجرهای آن روز را با پوست و گوشت خود تجربه کرده‌اند؛ به همین دلیل شنیدن روایت آن روزها از زبان این افراد، تصویر دقیق‌تر و ملموس‌تری را در اختیارتان قرار می‌دهد و حوادث را بهتر میتوانید درک کنید و در خاطره ثبت کنید..

دوستان عزیز من کاری به مباحث سیاسی و اینکه آیا اغراق شده یا نه ، ندارم . شکنجه در هر حالتی و هر نوع نگاهی بسیار آزاردهنده هست . این مجموعه در اختیار وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی ایران می‌باشد و توسط این ارگان هدایت و مدیریت میشه. این موزه به شخصه به عنوان کسی که به علم گردشگری و موزه تقریبا آشناست ، جزو بهترین موزه هایی هست که به صورت تخصصی مخاطب رو درگیر می‌کنه . ما حتی در ایران موزه های شاخص از جمله موزه ملی ایران چنین ویژگی ای ندارند . از همان ابتدای ورود تابلوهای راهنما ، مراجعه کنندگان رو به درستی به محل ورودی موزه هدایت می‌کنه . در ابتدا ورودی ساختمان موزه کارمندان به استقبال بازدیدکنندگان میان و با احترام کامل فرآیند بازدید رو توضیح میدن . در هر قسمت یا یک راهنمای اختصاصی وجود داره یا اینکه یک راهنما از ابتدا تا انتهای بازدید همراه شما هست و توضیحات مربوط رو ارائه میده . در این موزه احساسات مختلف به درستی درگیر میشن و مخاطب رو درگیر میکنن . ویدیوهای مرتبط پخش میشن ، صداهای مرتبط وجود داره و به قول خودشون دیوارها سخن میگویند .
اما من شخصا دو سه مرتبه به مدیریت و کارمندان موزه صحبت کردم و ازشون درخواست کردم که لطفا اجازه ورود کودکان و نوجوانان زیر ۱۵ سال به این موزه داده نشه . این موزه به هیچ وجه مناسب کودکان نیست و خواهش میکنم که با فرزندان کوچیک وارد این موزه نشید . این موزه از بازسازی انواع شکنجه و تصاویر و نمادهای خشونت اشباع شده و حتی آدم های بزرگسال فشار خونشون خواهد افتاد . اگر به انتهای بازدید توجه کنید حتما از شما پذیرایی میشه . ولی این پذیرایی رو نذارید به حساب مهمان نوازی ! تو ایامی از سال شربت و بیسکوییت میدن و ایام دیگه چایی و بیسکوییت و این تنها به این خاطره که فشار خون افراد بعد از بازدید به نقطه نرمال برگرده .
بلیط این موزه در دیماه سال ۱۴۰۰ ، نفری سه هزار تومان می‌باشد .