انجمن راهنمایان محلی
siavash eslami
2 نظر در 1 مکان
میلاد عزیز و کافه باصفا
شهر ممنوعه در واقع مجموعه ای از قصرهای دیدنی است که از بزرگ‌ترین کاخ‌های جهان محسوب می شود و هم تراز با کاخ‌هایی چون کرملین، باکینگهام و ورسای محسوب می‌شود. این کاخ همچنین عنوان کامل‌ترین مجموعه معماری چوبی جهان را نیز به نام خود کرده است.
علت نام‌گذاری این کاخ به شهر ممنوعه این است که در سالیان دور شهری که این کاخ در آن قرار دارد، ارتباط خود را به مدت ۵۰۰ سال با کل جهان قطع کرده بود. تاریخ ساخت شهر ممنوعه به قرن ۱۵ میلادی بر می‌گردد.
رنگ ها و تزئیتات به کار رفته در قصرهای شهر همگی راوی داستان ها و عقایدی بوده اند. برای مثال رنگ زرد که نماد امپراطور بوده است در سقف ها دیده می شود و از رنگ قرمز که نماد شادی بوده است بسیار استفاده شده است. برای ساخت این شهر بیش از یک میلیون کارگر دست به کار شدند و مصالحی که در ساخت آن به کار رفته از فاصله های بسیار دوری به این مکان آورده شدند.
قصرهای دیدنی شهر ممنوعه به دو بخش تقسیم می شدند. قسمتی محل اجرای جشن های و مراسم مهم به دستور امپراطور بود. در این بخش کاخ تای حه، چون حه و بایو حه قرار دارند، این قصرها با مرمر سفید رنگ روی پایه تختی هشت متری ساخته شده اند. قسمت انتهایی آن ها که به نام دربار درونی معروف بود، محل اقامت زنان دربار و انجام امور سیاسی کشور بود. قسمت دیگر شهر که شامل قصرهای کونین، چیان چینگ، باغ امپراطوری و …سرشار از زندگی رومزه بوده است.
در اینجا باغ های زیبا، اتاق ها متنوع و سنگ های مصنوعی دیده می شود. با گذر زمان، تغییر سلسله ها و جنگ های مختلف بسیاری از قصرهای شهر از بین رفتند. آنچه که از این حوادث باقی مانده محوطه شهر، قصرهای باستانی قصر شن یان، خرابه های قصرهای سلسله هان و تان است. در سال ۱۹۲۴ ممنوعه بودن این شهر تمام شد و این مجموعه با عنوان موزه پذیرای گردشگران شد.
علت نام‌گذاری این کاخ به شهر ممنوعه این است که در سالیان دور شهری که این کاخ در آن قرار دارد، ارتباط خود را به مدت ۵۰۰ سال با کل جهان قطع کرده بود. تاریخ ساخت شهر ممنوعه به قرن ۱۵ میلادی بر می‌گردد.
رنگ ها و تزئیتات به کار رفته در قصرهای شهر همگی راوی داستان ها و عقایدی بوده اند. برای مثال رنگ زرد که نماد امپراطور بوده است در سقف ها دیده می شود و از رنگ قرمز که نماد شادی بوده است بسیار استفاده شده است. برای ساخت این شهر بیش از یک میلیون کارگر دست به کار شدند و مصالحی که در ساخت آن به کار رفته از فاصله های بسیار دوری به این مکان آورده شدند.
قصرهای دیدنی شهر ممنوعه به دو بخش تقسیم می شدند. قسمتی محل اجرای جشن های و مراسم مهم به دستور امپراطور بود. در این بخش کاخ تای حه، چون حه و بایو حه قرار دارند، این قصرها با مرمر سفید رنگ روی پایه تختی هشت متری ساخته شده اند. قسمت انتهایی آن ها که به نام دربار درونی معروف بود، محل اقامت زنان دربار و انجام امور سیاسی کشور بود. قسمت دیگر شهر که شامل قصرهای کونین، چیان چینگ، باغ امپراطوری و …سرشار از زندگی رومزه بوده است.
در اینجا باغ های زیبا، اتاق ها متنوع و سنگ های مصنوعی دیده می شود. با گذر زمان، تغییر سلسله ها و جنگ های مختلف بسیاری از قصرهای شهر از بین رفتند. آنچه که از این حوادث باقی مانده محوطه شهر، قصرهای باستانی قصر شن یان، خرابه های قصرهای سلسله هان و تان است. در سال ۱۹۲۴ ممنوعه بودن این شهر تمام شد و این مجموعه با عنوان موزه پذیرای گردشگران شد.